بسم الله الرحمن الرحیم

«  قال الله تعالی: لقد کان فی رسول الله اسوة حسنة  »

 یکصد فراز از خصلت های والای پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم

 1-      هنگام راه رفتن با آرامی و وقار راه می رفت

2-      در راه رفتن قدم ها را بر زمین نمی کشید.

3-      نگاهش پیوسته به زیر افتاده و بر زمین دوخته بود.

4-      هرکه را می دید مبادرت به سلام می کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.

5-      وقتی با کسی دست می داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی کشید.

6-      با مردم چنان معاشرت می کرد که هرکس گمان می کرد عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.

7-      هرگاه به کسی می نگریست به روش ارباب دولت با گوشه ی چشم نظر نم یکرد.

8-      هرگز به روی مردم چشم نمی دوخت و خیره نگاه نمی کرد.

9-      چون اشاره می کرد با دست اشاره می کرد نه با چشم و ابرو.

10-   سکوتی طولانی داشت و تا نیاز نمی شد لب به سخن نمی گشود.

11-   هرگاه با کسی هم صحبت می شد به سخنان او خوب گوش فرا می داد.

12-   چون با کسی سخن می گفت کاملا برمیگشت و رو به او می نشست.

13-   با هرکه می نشست تا او اراده ی برخاستن نمی کرد آن حضرت برنمی خاست.

14-   در مجلسی نمی نشست و برنمی خاست مگر با یاد خدا.

15-   هنگام ورود به مجلسی در آخر و نزدیک درب می نشست نه در صدر آن.

16-   در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی داد و از آن نهی می کرد.

17-   هرگز در حضور مردم تکیه نمی زد.

18-   اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود.

19-   اگر در محضر او چیزی رخ می داد که ناپسند وی بود نادیده می گرفت.

20-   اگر از کسی خطایی صادر می گشت آن را نقل نمی کرد.

21-   کسی را بر لغزش و خطای در سخن مواخذه نمی کرد.

22-   هرگز با کسی جدل و منازعه نمی کرد.

23-   هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگوید.

24-   پاسخ به سوالی را چند مرتبه تکرار می کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.

25-   چون سخن ناصواب از کسی می شنید. نمی فرمودـ« چرا فلانی چنین گفت» بلکه می فرمود « بعضی مردم را چه می شود که چنین می گویند؟»

26-   با فقرا زیاد نشست و برخاست می کرد و با آنان هم غذا می شد.

27-   دعوت بندگان و غلامان را می پذیرفت.

28-   هدیه را قبول می کرد اگرچه به اندازه ی یک جرعه شیر بود.

29-   بیش از همه صله ی رحم به جا می آورد.

30-   به خویشاوندان خود احسان می کرد بی آنکه آنان را بر دیگران برتری دهد.

31-   کار نیک را تحسین و تشویق می فرمود و کار بد را تقبیح می نمود و از آن نهی می کرد.

32-   آنچه موجب صلاح دین و دنیای مردم بود به آنان می فرمود و مکرر می گفت هرآنچه حاضران از من می شنوند به غایبان برسانند.

33-   هرکه عذر می آورد عذر او را قبول می کرد.

34-   هرگز کسی را حقیر نمی شمرد.

35-   هرگز کسی را دشنام نداد و یا به لقب های بد نخواند.

36-   هرگز کسی از اطرافیان و بستگان خود را نفرین نکرد.

37-   هرگز عیب مردم را جستجو نمی کرد.

38-   از شر مردم برحذر بود ولی از آنان کناره نمی گرفت و با همه خوشخو بود.

39-   هرگز مذمت مردم را نمی کرد و بسیار مدح آنان نمی گفت.

40-   بر جسارت دیگران صبر می فرمود و بدی را به نیکی جزا می داد.

41-   از بیماران عیادت می کرد اگرچه  دور افتاده ترین نقطه ی مدینه بود.

42-   سراغ اصحاب خود را می گرفت و همواره جویای حال آنان می شد.

43-   اصحاب را به بهترین نام هایشان صدا می زد.

44-   با اصحابش در کارها بسیار مشورت می کرد و بر آن تاکید می فرمود.

45-   در جمع یارانش دایره وار می نشست و اگر غریبه ای بر آنان وارد می شد نمی توانست تشخیص دهد که پیامبر کدامیک از ایشان است

46-   میان یارانش انس و الفت برقرار می کرد.

47-   وفادارترین مردم به عهد و پیمان بود.

48-   هرگاه چیزی به فقیر می بخشید به دست خودش می داد و به کسی حواله نمی داد.

49-   اگر در حال نماز بود و کسی پیش او می امد نمازش را کوتاه می کرد.

50-   اگر در حال نماز بود و کودکی گریه می کرد نمازش را کوتاه می کرد.

51-   عزیزترین افراد نزد او کسی بود که خیرش بیشتر به دیگران می رسید.

52-   احدی از محضر او نا امید نبود و می فرمود « برسانید به من حاجت کسی را که نمی تواند حاجتش را به من برساند.»

53-   هرگاه کسی از او حاجتی می خواست اگر مقدور بود روا می فرمود و گرنه با سخنی خوش و با وعده ای نیکو او را راضی می کرد.

54-   هرگز جواب رد به درخواست کسی نداد  مگر آنکه برای معصیت باشد.

55-   پیران را بسیار اکرام می کرد و با کودکان بسیار مهربان بود.

56-   غریبان را خیلی مراعات می نمود.

57-   با نیکی به شروران دل آنان را به دست می آورد و مجذوب خود می کرد.

58-   همواره متبسم بود و در عین حال خوف زیادی از خدا بردل داشت .

59-   چون شاد می شد چشم ها را بر هم می گذاشت و خیلی اظهار فرح نمی کرد.

60-   اکثر خندیدن آن حضرت تبسم بود و صدایش به خنده بلند نمی شد .

61-   مزاح می کرد اما به بهانه ی مزاح و خنداندن حرف لغو و باطل نمی زد.

62-   نام بد را تغییر می داد و به جای آن نام نیک می گذاشت.

63-   بردباریش همواره بر خشم او سبقت می گرفت.

64-   از برای فوت دنیا ناراحت نمی شد و یا به خشم نمی آمد.

65-   از برای خدا آنچنان به خشم می آمد که دیگر کسی او را نمی شناخت.

66-   هرگز برای خودش انتقام نگرفت مگر آنکه حریم حق شکسته شود.

67-   هیچ خصلتی نزد آن حضرت منفورتر از دروغگویی نبود.

68-   در حال خشنودی و نا خشنودی جز یاد حق بر زبان نداشت.

69-   هرگز درهم و دیناری نزد خود پس انداز نکرد .

70-   در خوراک و پوشاک چیزی زیادتر از خدمتکارانش نداشت.

71-   بر روی خاک می نشست و بر روی خاک غذا می خورد.

72-   بر روی زمین می خوابید.

73-   کفش و لباس را خودش وصله می کرد.

74-   با دست خودش شیر می دوشت و پای شتر ش را خودش می بست.

75-   هر مرکبی برایش مهیا بود سوار می شد و برایش فرقی نمی کرد.

76-   هرجا می رفت عبایی که داشت به عنوان زیر انداز خود استفاده می کرد.

77-   اکثر جامه های آن حضرت سفید بود.

78-   چون جامه ی نو می پوشید جامه ی  قبلی خود را به فقیری می بخشید.

79-   جامه ی فاخری که داشت مخصوص روز جمعه بود.

80-   در هنگام کفش و لباس پوشیدن  همیشه از سمت راست آغاز می کرد.

81-   ژولیده مو بودن را کراهت می دانست.

82-   همیشه خوشبو بود و بیشترین مخارج آن حضرت برای خریدن عطر بود.

83-   همیشه با وضو بود و هنگام وضو گرفتن مسواک می زد.

84-   نور چشم او در نماز بود و اسایش و آرامش خود را در نماز می یافت.

85-   ایام سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هرماه را روزه می داشت.

86-   هرگز نعمتی را مذمت نکرد.

87-   اندک نعمت خداوند را بزرگ می شمرد.

88-   هرگز از غذایی تعریف نکرد یا از غذایی بد نگفت.

89-   موقع غذا هرچه حاضر می کردند میل می فرمود.

90-   در سر سفره از جلوی خود غذا تناول می فرمود.

91-   بر سر غذا از همه زودتر حاضر می شدو از همه دیرتر دست می کشید.

92-   تا گرسنه نیم شد غذا میل نمی کرد و قبل از سیر شدن منصرف می شد.

93-   معده اش هیچ گاه دو غذا را در خود جمع نکرد.

94-   در غذا هرگر آروغ نزد.

95-   تا آنجا که امکان داشت تنها غذا نمی خورد.

96-   بعد از غذا دستها را می شست و بر روی خود می کشید.

97-   وقت آشامیدن سه جرعه آب می نوشید؛ اول آنها بسم الله و آخر آنها الحمدلله.

98-   از دوشیزگان پرده نشین با حیاتر بود

99-چون می خواست به منزل وارد شود سه بار اجازه می خواست.

100-اوقات داخل منزل را به سه بخش تقسیم می کرد: بخشی برای خدا، بخشی برای خانواده و نیز بخشی برای خودش بود و وقت خودش را نیز با مردم قسمت می کرد.

منابع: کتاب «منتهی الآمال» مرحوم محدث قمی و کتاب «مکارم الاخلاق» مرحوم طبرس